Twee vulkanen, de één wat groter dan de ander, verbonden door een smalle reep land. Rondom de twee vulkanen ligt één weg. De enige keuzes die je kan maken zijn óf linksom óf rechtsom te gaan. Beide routes brengen je uiteindelijk waar je moet zijn. Het leven is op Isla de Ometepe overzichtelijk.
Kleine eilanden hebben de kracht om een wereld op zich te zijn. Het maakt niet uit bij welk land het hoort, wat de cultuur is of wat het geloof is dat in de rest van het land aangehangen wordt. Een eiland heeft zijn eigen normen en waarden en men trekt zich niks aan van wat er buiten het eiland gebeurt. Iedereen kent elkaar, zorgt voor elkaar en leven rustig hun leven. En of dit nu in Thailand, de Filipijnen of hier in Nicaragua is, we voelen ons er altijd al snel thuis.
Het grote eiland, waar de veerpont aankomt, is wat drukker dan het kleine eiland. Uiteraard kozen we voor het kleine eiland. Zodra we met de taxi overgaan van het grote naar het kleine eiland houdt de verharde weg op, liggen er koeien langs de kant, schieten biggetjes weg en spelen de kinderen met zelfgemaakt speelgoed. We vinden voor drie nachten een kamer bij het hostel Caballito’s Mar. Het eten is hier gelukkig goed want voor een ander adresje moeten we twee kilometer lopen.
De bushalte – twee keer per dag komt er hier een bus langs
We huren mountainbikes en rijden naar het Presa Ojo de Agua, een natuurlijk zwembad midden in de jungle. De perfecte afkoeling in het warme weer. Met de fiets slingeren we over stofpaadjes naar Cafe Campestre in Balgue, voor de beste pasta die je op het eiland schijnt te krijgen. En tuurlijk, na onze activiteiten waren we hongerig, maar de vers gemaakte pasta was veruit het beste wat we tijdens onze reis hebben geproefd. Nog steeds maken we zelf regelmatig ‘Pasta Ometepe’, zoals we het gekopieerde recept hebben genoemd.
Rondom de vulkanen is het land vlak en dus is de fiets een goed vervoersmiddel
Presa Ojo de Agua
Verse pasta en brood bij Cafe Campestre
We passen ons tempo aan het eiland aan en trekken een dag uit voor de was. Brengen we die normaal gesproken weg, nu deden we die zelf op een manier die zowel leuk als heel erg local was. Voor ons hostel liggen eilandjes van keien in het water waarop de lokale bewoners hun was schrobben. We kopen voor een paar cent een blok zeep waarmee geboend kan worden en kijken de techniek af bij de buren. Des te duidelijker wordt het belang van het meer als er even later twee meisjes hun vis komen schoonmaken, dames hun lange haar komen wassen, een boer zijn koeien water laat drinken en de jongetjes hun dagelijkse bad combineren met springen en ravotten. Voor iedereen in de wereld is water noodzakelijk om te leven maar niet vaak wordt dat zo gedemonstreerd als hier. Nooit was wassen zo interessant geweest. Op onze beurt vermaakten wij de lokale mensen weer met onze ongetwijfeld amateuristische manier van wassen.
Jolanda doet de was
Met het blok zeep schrobben we de was weer schoner dan ooit
Het meer is van iedereen
De meisjes douchen en wassen tegelijk
De jongetjes douchen en spelen tegelijk
Samen een waseiland delen is een sociale aangelegenheid
Waseilanden zijn ook een perfecte springplank – de grote vulkaan met de naam Concepcion op de achtergrond
Isla de Ometepe, en dan vooral het kleine eiland, is een plek waar je deel uitmaakt van de gemeenschap. We moesten onszelf dan ook dwingen weer door te reizen anders waren we dat waarschijnlijk nu nog steeds geweest.
Aan het einde van de dag komen de koeien een slokje halen
