Als enthousiaste koffieliefhebbers zijn wij altijd op zoek naar een goede bak. We zijn al in vele landen geweest waar er vaak helemaal geen koffie te vinden was en in andere landen was het er wel maar paste de prijs niet in het budget. Ook loop je overal het gevaar op een waterige substantie die onze hoge verwachting maar moeilijk kan rechtvaardigen.
Totdat we in Pondicherry aankwamen. We hadden een nacht in de trein doorgebracht, komende vanaf Trivandrum en namen in de vroege ochtend een riksja naar ons hotel. We kwamen er om half acht aan en er was nog niemand om ons in te checken. We besloten er onze tassen achter te laten en in het stadje op zoek te gaan naar het zwarte goud. De straten ontwaakten langzaam en de mensen pakten hun dagelijkse bezigheden weer op. De aangename sfeer die we al slenterend tussen de Franskoloniale gebouwen ondervonden werd geperfectioneerd toen we opeens op een hoek van de straat dampend stoom zagen en een krachtige koffiegeur ons met twee armen tegelijk naar zich toe trok. Volgens goed Italiaans principe drink je er staand aan de bar een espresso en vervolg je met plots versnelde pas je weg. Geen gewichtig gedoe over een bak koffie uit een automaat met een koekje op een schoteltje maar gewoon een zelfgebrouwen sterke koffieshot voor twintig eurocent, al dan niet met een scheutje gekookte melk erbij.
De taken onder het driekoppige personeel waren op de paar vierkante meter duidelijk verdeeld. Zo heb je in het midden de koffieman die de bestellingen aanneemt en de hele dag alleen maar koffie inschenkt, de kassaman die enkel alles afrekent en advies over de ook verkrijgbare koek geeft en de afwasser die de gebruikte kopjes verzamelt en tevens de verantwoordelijkheid over de verzorging van de bar heeft. Duidelijk. Nooit werd er gewisseld van taken of personeel.
De koffie komt in een metalen kopje dat in een metalen bakje wordt geplaatst. Ook in het metalen bakje gaat nog een scheut koffie waardoor het kopje behoorlijk natte voeten krijgt. Niet helemaal zeker hoe we dit moesten aanpakken bekeken we eerst de technieken van de locals. De way to go was het kopje aan de rand tussen duim en wijsvinger op te pakken en in één vloeiende beweging in het bakje leeg te gieten. Met dezelfde vloeiende beweging wordt de koffie weer terug in het kopje gegoten en dit proces mag worden herhaald totdat de koffie de gewenste temperatuur heeft bereikt.
Terwijl we steeds behendiger werden in het heen en weer gieten van de koffie kregen we vriendelijke en goedkeurende blikken van de ervaren locals. Met het opgedane zelfvertrouwen durfden en we hier vaker terug te komen. Gelukkig bleven we een paar dagen in Pondicherry en een dag was niet volmaakt als we er niet op z’n minst twee, maar liever drie keer waren geweest.
Er zijn een aantal van dit soort koffiebars in Pondicherry, maar degene die wij je kunnen aanraden zit op de hoek van de Mahatma Ghandi Rd en de Calve Supraya Chettiar St.
