In de film The Beach uit 2000 gaat het verhaal over een groep backpackers die op een paradijselijk eiland in Thailand een eigen gemeenschap hebben gecreëerd. Ver van de lokale overheid verwijderd hebben zij hun eigen regels en leiders. Spanningen binnen de gemeenschap zorgen er uiteindelijk voor dat de utopie geen stand weet te houden en zo komt er aan deze door Jolanda en mijzelf al talloze malen bekeken film een einde. Zo gaat dat in Hollywood.
De strandscènes zijn opgenomen in een baai die Maya Beach heet op een klein eilandje voor de kust van het bekende Kho Phi Phi. We zijn er in 2006 eens geweest maar weinig herinnert er nog aan de film. Echter, in het land van de Bollywood lijkt de film nog steeds door te gaan, al is het zonder Leonardo DiCaprio en die knappe Française.
We verbleven op Om Beach in Gokarna (provincie Karnataka) en besloten op een ochtend langs de kust te gaan lopen, op zoek naar andere stranden. Via bossen, smalle richels langs diepe afgronden en scherpe rotsen waar de golven tegenaan sloegen kwamen we uiteindelijk op Paradise Beach. Een baai met een mooi zandstrand van niet meer dan 100 meter dat door hoge rotsen aan de achterkant wordt afgesloten van het achterliggende land. De enige manier om er te komen was via deze lange en soms gevaarlijke kustroute of met de boot. Er staan enkele restanten van restaurants en huizen, maar meer dan een randje stenen is dit niet. Wat opvalt zijn de zelfgemaakte tenten van doeken en takken, de hangmatten en enkele kampeertenten. Op dit kleine stukje strand lopen veel Europeanen rond die op het eerste oog al een tijd in deze primitieve omstandigheden lijken te wonen. Er zijn geen douches of wc’s. Een Indiaas echtpaar dat tussen de rotsen eten kookt en een man met een emmer met flesjes frisdrank en een tafeltje met gesmolten chocoladerepen bieden als enige wat eten en drinken aan. De backpackers die er ‘wonen’ lopen uiteen van vrij normaal uitziend tot een soort prehistorische figuren met enkel een lendendoek die hout sprokkelen voor het vuur. Degenen die we spreken of horen spreken zijn aardig maar lijken er toch niet zo heel lang te verblijven. Meer dan enkele dagen is het niet, al denk ik aan de hand van de constructies die sommige hebben gebouwd dat zij er veel langer verblijven.
Later vinden we uit dat de politie in ruil voor ‘klein financieel support’ de backpackers hier gedoogd en slechts sporadisch het strand totaal ontruimt. De landeigenaren hebben de stenen huizen en restaurants met de grond gelijk gemaakt. Het is dus allerminst een niemandsland waar de overheid geen weet van heeft, maar de mensen die er verblijven zullen hun status graag vergelijken met die van de backpackers in de film.
We zijn er een middag verbleven maar vonden het toen tijd om Paradise Beach en de kleine commune zonder stroom en stromend water achter ons te laten. Terug naar de Khao San Road die Om Beach is vergeleken bij dit geheimzinnig stukje India.
