Op onze trek door Langtang Valley ontmoetten we deze man. Zijn leeftijd is lastig te raden omdat de mensen in de bergen het zware leven in hun gezicht hebben afgebeeld. De “rijkere” inwoners van dit gebied kunnen het zich veroorloven goederen per ezel te laten vervoeren maar deze man droeg het brandhout zelf de vallei door. Misschien ook wel weer om het door te verkopen. Want wat hij preciesaan het doen was konden we niet vragen. Hij mompelde voornamelijk, maar dan in een taal dat misschien wel Nepalees maar waarschijnlijker zelfs een bergdialect was. Aan beide hadden we overigens niets.
We kruisten elkaar op dat kleine ezelpaadje dat de hele vallei door gaat en hij gebaarde ons even te stoppen. Hij leunde tegen een grote rots en ondersteunde daarmee ook de enorme bos brandhout op zijn rug. Hij pakte zijn medaillon die om z’n nek hing en begon uit te leggen wat de betekenissen van de kleine afbeeldingen waren. Het was een soort kalender. Hij was erg enthousiast over zijn medaillon en probeerde dan ook uit alle macht duidelijk te maken wat het voor hem betekende. Uiteindelijk hadden we de hele kalender gehad en was het tijd om verder te gaan. Hij boog voorover en situeerde de bos takken weer op een draagbare manier op zijn rug. Met wat beleefde knikjes en nog meer gemompel namen we afscheid en vervolgde de oude man zijn pad verder de Himalaya in. Waarschijnlijk was hij aan een pauze toe en wat is er dan nog leuker om met een paar westerlingen een goed gesprek te houden.
Voordat we op onze wereldreis gingen hebben we ook al mooie reizen gemaakt. Hier hebben we soms ook een bericht over geschreven. Het bovenstaande bericht komt van een eerdere reis.
